رواق

علیرضا رودساز :

از نیمه دهه نود میلادی که سری بازی‌های رزیدنت اویل گونه وحشت را به بازی بازان معرفی کردند تا سال 2012 که آخرین سری این مجموعه روانه بازار شد، بیش از بیست سال ویروس، زامبی و وحشت به عناصری وسوسه انگیز برای سازندگان بازی‌ها و مخاطبانشان تبدیل شده‌اند.

قربانیان، ویروس ساختِ آمریکایی‌های بد را یک جرعه بالا می‌دهند، بعد می‌لرزند و می‌میرند و دوباره زنده می‌شوند و در حالی که به دلایل کم و بیش علمی خیلی عصبانی هستند و همه چیز را گاز می‌گیرند، مغزشان به دست آمریکایی‌های خوب روی سنگفرش خیابان‌ها می‌پاشد.

این فرمول تقریباً در تمام بازی‌ها رزیدنت اویل تکرار شده است و بیشتر مواقع هم در جلب نظر مخاطبان و منتقدان موفق بوده است. لذت ترکاندن مخ جانوران بی مخ در حالی که بانویی وجیهه با موهایی طلایی را هم دنبال خودتان می کشانید و او را از چنگ زامبی‌ها به جای امن می‌رسانید از ابتدای بشریت با ما انسان‌ها همراه بوده؛ حالا در این میان شرکت‌های بازی سازی هم پولی به جیب می‌زنند که باید به مخاطب شناسی و بازار سازیشان آفرین گفت.

 بازی Resident Evil 6  هم با پیروی از همین فرمول و کمی وررفتن به گیم پلی سنتی و جا افتاده مجموعه، ملغمه‌ای از اصالت همیشگی بازی‌های رزیدنت اویل و عناصر مورد پسند مخاطبان امروز را به بازی بازان ارائه کرده است. بازی از چهار خط داستانی مستقل ولی مرتبط به هم تشکیل شده است.

ترکیبی از شخصیت‌های آشنا و قدیمی و شخصیت‌های  جدید در هر خط داستانی معرفی می‌شوند که در نقاطی از داستان کلی بازی با هم روبرو می‌شوند، کمی با هم کل کل می‌کنند و هر کدام راه خوشان را می‌کشند و می‌روند.

خط داستانی لئون بیش از باقی بازی شبیه سری بازی‌های رزیدنت اویل است و اصالت و عناصر گونه وحشت را در کلیت بازی حفظ کرده است. لئون در این بازی دوست رئیس جمهور عینکی و مصلح جهانی آمریکاست.

آغاز داستان با صورت کج و کوله آقای رئیس جمهور آغاز می‌شود که یعنی پرزیدنت‌ها هم ویروسی می‌شوند.

در ادامه بازی لئون و همکار مهربانش در چهار سوی دنیا دنبال حل این معما می‌گردند که چه شد که اپیدمی ویروسی تمام زمین را برداشت و مقصر چه کسی است.

خط داستانی کریس نشان از این دارد که سری بازی‌های ندای وظیفه فعلاً دست بالا را در طراحی گیم پلی بازی‌ها دارند و این حقیقت که:

شما یا ندای وظیفه بازی می‌کنید یا کلاً آدم جالبی نیستید. این خط داستانی بسیار پهلو به بازی‌های ندای وظیفه می‌زند. سربازان آمریکایی تا دندان مسلح، داد و بیداد، و ترق و توروق.

حتی زامبی‌ها هم به جایی اینکه موجوداتی وحشی و بی شعور باشند که با کله به اسلحه شما حمله می‌کنند، یک سری لات لوت هستند که سازماندهی دارند، با هم حرف می‌زنند و گاهی هم مسلسل دست می‌گیرند.

اینجا از ترسیدن و از جا پریدن خبری نیست و در بیشتر مواقع بازی باز هل می‌شود که این جا کجاست، من کی هستم و چرا پس از شلیک بیست و سه گلوله به سر فلان زامبی، نامبرده هنوز روی دوپا راه رفته و به شما دالی می‌کند.

خط داستانی جِیک با کمی چاشنی عشق و عاشقی و اهمیت کله معلق زدن در مواقع بحرانی، از عناصر داستانی و گیم پلی جدید تری بهره برده است و نشان می‌دهد که طراحان بازی بدشان نمی‌اید از عناصری مانند گیم پلی پلتفرمر هم این جا و آن جا استفاده کنند.

شخصیت جِیک از کاراکتر های جدید و تازه معرفی شده در سری بازی‌های رزیدنت اویل است و به همان اندازه که جوان و بی تجربه است، بی منطق نیز هست و زوایای شخصیتی‌اش توسط نویسندگان توسعه نیافته و در طول بازی در موقعیت‌های بی ربط داد و بیداد می‌کند یا حرف‌های عجیب و غریب و بی ارتباط به شرایط می‌زند.

وقتی هر سه خط داستانی بالا توسط بازی باز به آخر رسیدند، نوبت به شخصیت مرموز اِیدا وانگ می‌رسد. این خط داستانی عناصر پنهان کاری در دنیای بازی‌های ویدئویی را با گیم پلی سنتی بازی‌های ویدئویی رزیدنت اویل ترکیب کرده و تجربه جدید و با مزه ای ایجاد کرده.

رفتار سربازان بازی‌های متال گیر را این بار از زامبی‌های بازی‌های رزیدنت اویل می‌بینید. پنج ثانیه به این طرف زل می‌زنند پنج ثانیه به آن طرف، و در همین پنج ثانیه شما باید از این راهرو رد شوید، قفل فلان گاو صندوق را بشکنید و در عین حال مواظب باشید که آرایش اِیدا به هم نخورد و گل سرش نیفتد.

اِیدا در عین حال ثابت می‌کند که یک زامبی کش واقعی نیازی به تجهیزات خارق‌العاده و پیشرفته، مثل لباس، ندارد و بدون آن‌ها هم می‌توان بشریت را از خورده شدن نجات داد.   

 در هر حال اگر از بازی‌های اکشن ماجراجویی با طعم ویروس و وحشت لذت می‌برید، بازی رزیدنت اویل 6 خوب از پس راضی کردنتان بر میاید و آبروی سازندگانش را می‌خرد.

فقط یادتان باشد که اگر روزی روزگاری گیر ویروس زبان نفهمی افتادید و بعد از کمی سردرد و طب و لرز هوس گوشت آدمیزاد به سرتان زد؛ آمریکایی‌های تنها کاری که برای نجاتتان می‌کنند این است که سرتان را از روی شانه‌هایتان بر دارند تا خونتان فش فش به آسمان بپاشد.

 منبع:رویکرد